شیعه علی منتظر است، و منتظر منتقد است، شیعه در زمان غیبت به نقد می نشیند، به وضع موجود تا ظهور منجی راضی نیست. از این بابت است که می بینیم بعضی دوستان و خودی ها ممنوع المنبر می شوند و بعضی دیگر ممنوع تصویر و برخی ممنوع الهمه چیز!! شاید در انتقاد منصفانه افراط و تفریط می شود. و یادمان می رود که در زمان غیبتیم.

با خودم فکر می کردم عدالت کجاست، چرا بشریت در طول تاریخ از بنای آن عاجز بوده است. مدینه فاضله فقط در کتابها و تخیلات ذهنی خود از آن یاد می کنیم.

مولا تا که خواست عدالت برپا کند، دشمنان شمشیرها را تیز کردند و به جنگ و جدال پرداختند و در طول تاریخ هر عدالت خواهی که مدعی اجرای عدالت شد با جنگ و خون همراه بود.

ناخودآگاه به یاد حرف حضرت امام خمینی(ره) افتادم که فرمودند بدین مذمون "امیدوارم بشیریت به جایی برسد که تمام اسلحه ها به قلم تبدیل شود". به این نتیجه رسیدم برای عدالت تفکر و آگاهی لازم است و تا بشیرت حد تفکر و تعقلش به آن رشد و بالندگی نرسد دیگر هیچ منجی مصلحی که همان حجت خداست ظهور نخواهد کرد.

استاد گفت در این دنیا دنبال عدالت مطلق نگرد! اما عدالت نسبی چرا. چون هیچ چیز در این دنیا غیر خداوند متعال مطلق نیست و عالم بصورت نسبی آفریده شده است. نمی دانم چه قدر این مطلب درست است اما دید مرا نسبت به حکومت اسلامی و عدالت بازتر کرد. که شاید مجری عدالت در این دنیا حجت خدا و در روز قیامت و معاد عدالت  توسط خداوند متعال برپاخواهد شد.

شیعه بودن آگاهی می خواهد و علم و دانش، شیعه متفکر است، شیعه تعقل می کند و مدبر است و شیعه ...

خدایا ما را کمک کن تا به شیعیان واقعی حضرت نزدیکتر شویم.

انشا الله